Kryzysy i bańki spekulacyjne

Kryzysy gospodarcze zaczęły się kilka wieków wcześniej. Kiedy to kształtowały się pierwsze społeczeństwa krajach, które stały się przestrzenią działań w pełni przemysłowych. Ich stałymi elementami stały się:
– spadek produkcji
– bezrobocie
– wysoka inflacja przeradzająca się często w hiperinflację
– upadek całych systemów bankowych

Kryzys finansowy i kryzys gospodarczy wieku XIX był pierwszym kryzysem światowym. Zaczął się w Stanach Zjednoczonych i szybko przeniósł się do Europy. Zaburzył jej działanie na długie dziesięciolecia. Niewątpliwie kryzys europejski zaostrzyła wojna krymska. Zakończyła się ona w połowie wieku, jednak jej wpływ poniósł się znacznie dalej.

Głównym powodem rozwoju sytuacji kryzysowej były zjawiska spekulacyjne.

Przedmiotem spekulacji były akcje spółek kolejowych i przedsiębiorstw przemysłu ciężkiego, grunty oraz zboża. Spekulacyjnym procederom towarzyszyła nadpodaż pieniądza. Spowodowało to wzrost kosztów kredytów i co za tym idzie wzrost kursów akcji. Doprowadziło to do powstania bańki spekulacyjnej. Bańki, która pewnego dnia pękła powodując załamanie płynności finansowej wielu podmiotów.

Kolejnym przyczynkiem do następnego kryzysu gospodarczego i finansowego zarazem był wybuch I wojny światowej. Oficjalnie przyczyną kryzysu była masowa sprzedaż papierów zagranicznych emitentów przez rządy światowych mocarstw. Miało to pomóc w finansowaniu zbliżających sie działań wojennych i doprowadziło do samonakręcającego się spirali skutków i przyczyn, które trudno było rozpoznać i sklasyfikować.

Ten kryzys jeszcze szybciej opanował wielkie przestrzenie świata. Upadek nastąpił na wszystkich rynkach jednocześnie. Dopiero dzięki interwencji banków centralnych krajów rozwiniętych gospodarka zaczęła wracać do stanu normalności. Szczególnie głęboki kryzys dotknął Niemcy i wywołał powstanie silnego nacjonalizmu, na którym Hitler zbudował swoją potęgę. Anglia i Francja zamknęły dostęp do towarów dla niemieckich firm, co było jedną z przyczyn rozpętania przez Niemcy wojny. W Niemczech, podobnie jak w Rosji, kryzys został obciążony rewolucjami społecznymi. Wyeliminowały one władzę dziedziczna i całkowicie zmieniły ustrój oraz stosunki społeczno-polityczne. Kraje te najdłużej pokonywały skutki upadku społecznego. I w różnym stopniu poradziły sobie z efektami tych przemian. Choć przez pewien okres historii ich plany i działania były zbieżne.